​

 

 बैशाख मासको समय थियो |  क्याम्पस मा फारम भर्ने हरुको लाइन | अनि तेही लाइनको बीचतिर म पनि थिय | खासै मन लागि राखेको थिएन पढ्न अनि फारम भर्न पनि | तैपनि लाइन मा उभिएको थिए | एकैछिन मा फारम लिने पालो मेरो आयो | फारम लिएर कलेजको चौरमा रहेको  समीको रुखको छहारीमा बसिरहेको थिए  म दिक्दार लागेर | म सोच्दै थिए  यो जिन्दगि पनि के जिउनु ?एकातिर घर परिवारको चिन्ता छ | बिहान खाए बेलुका के खाउ अनि फेरी बेलुका खाए बिहान छैन | अर्कोतिर आफ्नो सिङ्गो भबिष्य | न त देशमा कुनै जागिर गर्न पाइन्छ  न त विदेश जनाको लागि खल्तीमा पैसा नै छ | यसरि दोधारको भएर बाच्नु भन्दा त मर्नु पो पर्छ कि जस्तो लाग्थ्यो मलाई | मरे भने अरु केहि नभए  पनि यो पृथ्वि  लाइ भार त हुन्थिना होला | फारम भरेर मात्र पनि के गर्नु र ? पढेर न त कुनै जागिर पाइन्छ न त कुनै सीपमुलक ज्ञान नै हासिल हुन्छा | यस्तै यस्तै सोचेर बसी रहेको थिय म

       एक्सक्युज मि ,अचानक यौटी युबतिको आवाज मेरो कानमा गुन्जियो | म फरक्क पछाडी फर्किय . गोरो बाटुलो धपक्क बलेको अनुहारमा ठुला ठुला आखाको माथि मिलाइएका आखिभौ, ओठमा हल्का देखिने लिपिस्टिक, लामो कालो कपाल लाइ स्ट्रेड गरेर झन् सुहाएको थियो उनलाई | ए म त उनि तिर हेरेको हेरेइ पो भएछु | हतपत भनि हाले- यस प्लिज | अनि उनले भनिन एडमिसन फारम कहाँ पाइन्छ ?उनले मेरो हातमा भएको फारम देखेर होला सायद मलाई सोधेको | अनि मैले भने तपाइलाई चाहिएको हो भने यो नै लिनुस न मलाई चाहिएको छैन | यसो भने पछी उनले थ्यांक यु  भनेर फारम लिईन | एत्रो लाइनमा बसेर लिएको फारम दिए उनीलाई, मन मनै सोचे | फारम बुझाउने चाही उ त्यता  हो है भनि सकेपछी उनि फारम भरेर प्रशासन भवन तिर लागिन | म चाही तेही बसी राखे |

​               पढ्न मन अनि क्लासमा जान पनि मन लागि राखेको थिएन मलाई | यसो त क्लासमा मेरो मन मिल्ने साथीहरु पनि कोहि थिएनन् | अक्सर गरेर म एक्लै नै बस्ने गर्थे क्लासमा पनि | म फेरी मेरै जिन्दगीको सोच मा फर्की सकेको थिए | फेरी उही फारमवाली ले तपाई पनि फर्स्ट  ईयर हैन ? भनेर सोध्न आइ पुगिन | मैले हो भने | अनि उनले क्लास भएको छैन र भनेर सोधिन | मैले भने क्लास त भै राखेको छ तर मैले मात्र नलिएको हो भने | अनि किन त भनिन मैले यत्तिकै भने |  उनले फेरी जाउ न त क्लासमा मैले त क्लास पनि चिनेको छैन मलाई क्लास चिनाइदिन सक्नु हुन्छ भनिन | मैले पनि ठिकै छ जाउ न त भने  अनि दुवै जना लागेउ क्लासतिर |   

     क्लासमा सायद समाजसास्त्र  पडाइ  भै राखेको थियो | म आफै अघिल्तिर लागेर हामि कछ्यमा छिरेउ | कछ्यामा सबै जना मलाई अनि उनलाई हेर्दै थिए | अनि अचम्मित हुदै थिए सायद | सधै एक्लै बस्ने केटाले आज एउटी यति राम्री केटि ल्याएको छ भनेर पो हो कि |  अनि फेरी कपाल जिन्ग्रिन्न  भएको , झुस्स दारी  पालेको केटो संग यति राम्री केटि भनेर पनि हुन सक्छ | जे सुकै होस् हामी दुवै जना एकै बेन्च मा बसेउ | त्यो दिन उनको सङ्गत मा परेर मैले पनि पुरै क्लास लिए | मैले उनलाई यो कुरा पनि भने, अनि उनको जवाफ यस्तो थियो - त्यसो भए अबदेखि सधै मेरो सङ्गत गर्नु न त | म हासे | भोलि पल्ट म कलेज आउन अलि ढिला भएको थियो | म साइकल स्ट्यान्ड मा साइकल अड्याएर कलेज को क्लास तिर के जादै थिए उही समीको बुटको फेदबाट आवाज आयो - म यही छु है | मैले ओह भने अनि दुवै जना क्लास तिर लागेउ | यस्तै  गरि दिनहरु बित्दै थिए कलेजमा |

          आजकल म अलिक परिबर्तन भएको थिए साएद | मेरो सोच , मेरो विचार सबै मा परिवर्तन भै रहेको आभास हुन्थ्यो . पढ्न मन लाग्थ्यो, कलेज जान पनि मन लाग्थ्यो | अनि एउटा चिज चै गर्न मन लाग्दैनथ्यो - कलेज छोड्न | कलेज छिटो आउने गर्थे अनि फर्कने बेलामा अलि ढिलै हुन्थ्यो गफगाफले | मेरो मनको सबै कुरा उनि जान्न चाहन्थिन | मैले पनि सबै पिर व्यथा उनीसंग सेयर गर्न पाउदा मनको पिडा धेरै हलुका भएको जस्तो लाग्थ्यो | म लगभग डिप्रेसनमा परिसकेको मान्छे थिए | यो कुरा उनले पनि थाहा पाएपछी उनले मलाई घुमाउरो पारामा एउटा सुझाब दिएकी थिईन - यस्तो मान्छेले त आफ्नो मन मिल्ने मान्छेसंग लभ गर्यो भने सबै ठिक हुन्छ | हामी दुवै जना हासेउ | अनि मैले भने - मन मिल्ने मान्छे पनि त भेट्नु पर्यो | उनले ह ? भनिन अनि मैले फेरी थपे - तर डन्ट वोरी अबचाही भेटिसकेको छु | मैले यतीमात्र के भनेको थिए उनले आफ्ना आखालाई लजालु भावले झुकाउदा उनको आखाको माथि लगाइएको आइ स्याडो प्रस्ट देखिन्थ्यो | यस्तै गरि दिनहरु बित्ने गर्थे | कहिले उनि मेरो लागि हातमा फुल लिएर आउने गर्थिन | अझ  घरमा कहिलेकाही  मिठो मसिनो पाकेको छ भने पनि बोकेर आउने गर्थिन उनि | अनि दुवैजना कलेज को चौरमा बसेर खाने गर्थेउ | अब हामि बिच को सम्बन्ध यस्तो भइसकेको थियो कि एकदिन मात्र नभेट्दा पनि दिन नै सुन्य भए जस्तो लाग्थ्यो | उनको र मेरो औपचारिक प्रेम सम्बन्ध सुरु भइ सकेको थियो तेही बर्सको भ्यालेन्टाइन डे को दिन संगै | कहिलेकाही म उनलाई मुक्तक  सुनाउने गर्थे :-
तारा हौ तिमि जुन हौ तिमि
यो ज्यानको नसामा बग्ने खुन हौ तिमि |
जीवन अनि मरण दुवै हौ मेरो निम्ति
भगवानले नै पठाएको सगुन हौ तिमि ||
                                अनि उनको जवाफ यस्तो आउथ्यो :-
म तारा हैन जुन पनि हैन
यो भन्दा बढी भन्नै आउदैन
          हामि एक अर्कामा खुब रमाउथेउ | शनिबारको दिन पनि कहिले खोलाको तिर कहिले पाखा पखेरा, कहिले बगैचाको शितल छहारी खोज्दै हिड्थेउ हामि | ठाउसंग कुनै मतलब थिएन मात्र उनीलाई मेरो अनि मलाई उनको मतलब थियो | ठाउ त जहाँ भए पनि हुन्थ्यो | हामी दुवैजनाले एक अर्काको सारा खुसि अनि सारा दुखमा साथ दिने कसम खाएका थियेउ | बि ए को पढाई सकेर मात्र बिहे गर्ने निर्णय गरेका थियेउ हामीले |  

              मङ्सिर महिनाको समय थियो | दिउसो घाम लागि रहेको थियो | हिजो छुट्टिदा भोलि खोलाको तिर मा भेट्ने है भन्ने सल्लाह भएको थियो | सोहि बमोजिम म पनि खोलाको तिर तिर नै लागि सकेको थिए | सधै जसो उनि छिटो आएर मलाई कुर्ने गर्थिन तर आज म छिटो गएर उनीलाई कुरेर बस्छु भन्नी सोचेर घर बाट अलि छिटै निस्किएको थिए | हुन पनि आज म छिटै पुगेछु | उनि आइपुगेकी रहिनछन | म उनलाई कुरेर बसीराखे | त्यो खोलाको बहाब अनि तेस्ले ल्याएको हावासंगै खेलेको बालुवाको आवाजले पनि उनि आएको जस्तो लाग्थ्यो मलाई अनि फरक्क फर्केर आशातित हुदै हेर्ने गर्थे | एस्ता धेरै हेराइहरु ब्यर्थ भइसकेका थिए आज | खोइ किन हो उनि आइनन | म कुरेरै बसीराखे | म घन्टौसम्म कुरिरहे | तर उनि आइनन | मोबाइलमा कल गरे तर मोबाइल उठीराखेको थिएन | मेरो भित्रि मनमा कता कता डर पसिसकेको थियो - कतै उनले मलाई ... अह तेस्तो हुने सक्दैन | म आफ्नो मनलाइ आफै बुझाउने कोसिस गर्दै थिए | उनको घरमै जाउ भने पनि फेरी नराम्रो हुने हो कि भन्ने डरले त्यो पनि गर्न सकिन |  
            रातको सात बजेसम्म कुरिरहे उनीलाई तर पनि उनि आइनन | अनि निरास हुदै घर फर्किए | त्यो रात मेरो आखामा निन्द्रा थिएन | मन भारि भएको थियो | डर पनि लागिरहेको थियो भित्रि मनमा | न त उनको मोबाइल उठ्छ न कुनै म्यासेज नै आउछ | करिब डेढ वर्ष पछी आज एक्लो महसुस गर्दै थिए आफुलाई | ओछ्यानमा पल्टिएको थिए तर निन्द्रा लागेको थिएन | खाली उनकै याद आइ रहेको थियो | रात को करिब सवा एक बजे मेरो मोबाइलमा उनको नम्बरबाट एउटा म्यासेज आयो - सक्नु हुन्छ भने तुरुन्तै हस्पिटलमा आउनुस | म अचानक छागाबाट खसे जस्तो भए | सोचे न सम्झेको म्यासेज अचानक आयो | अनि फेरी तेही नम्बरमा कल गरे तर कल चाही उठीराखेको थिएन | म साइकिल लिएर कुदीहाले हस्पिटल तिर | बाटो भरि धेरै कुराहरु मनमा आए | अधेरो औसिको रात थियो | करिब आधा घण्टा को समय पछी म हस्पिटल पुगे | हस्पिटल पुगेपछि उनलाई खोजे तर भेट्टाउन सकिन | म स्या स्या गर्दै यता र उता हेरीरहेको थिए | हस्पिटलका रुमहरु चाहरी रहेको थिए तर भेट्टाउनै सकिन उनलाई | एकछिन पछी एकजना अधबैसे उमेरकी    महिलाले मेरो नाम तोकेर तपाई नै हो भनिन | मैले हो भने | उनकी आमा हुनुहुदो रहेछ वहा | अस्पतालको आइ सी यु मा लगेर डाक्टरलाई बुझाउनु भयो मलाई | अनि भन्नु भयो उ नै हो त्यो मान्छे | अनि डाक्टरले मलाई भित्र लिएर गए | त्यहाँ सानो आवाजमा मेरो नाम कसैले पुकारी रहेको थियो | मलाइ आफु माथि सिंगो आकाश खसे जस्तो लग्यो | चिच्याए , कराए , भित्तामा टाउको ठोके | त्यसपछी के भयो मलाई थाहा भएन | भोलिपल्ट उठ्दा त म पनि हस्पिटल को बेडमा पो रहेछु | मलाई स्लायेन चडाएर राखिएको रहेछ | अनि मैले आफ्नो स्लायेनको पाइप छुटाएर कुदे आइ सी यु तिर | तर त्यहाँ मैले उनलाई देख्न सकिन | मैले डाक्टर संग सोधे | डाक्टरको जवाफ थियो - आइ एम सरि | म आफ्नो दुवै कान बन्द गरेर डन्रंना लडे | आखिर मै माथि किन यस्तो बज्रपात | किन ????  मैले कसको के बिगारेको थिए र ? किन मलाई धोका दिईन उनले ? मलाई चाही जिउन सिकाउने अनि आफु चाही छोडी जाने ?
    अचानक मेरो जीवनमा ठुलो बदलाव आयो | मेरो जीवनलाइ औशिको कालरात्रिले घेरीसकेको थियो | डम्म बादल ले घेरिएको थियो | सुनेको थिए बादलको घेरामा पनि चाद हुन्छ | म खोजिरहेको थिए त्यो चाद तर भेट्टाउन सकिन किनकि रात औशिको थियो | बादल को घेरामा चाद भेट्टाउन पनि बादलको माथिबाट प्रकाश चाहिदो रहेछ तर दुर्भाग्य मेरो जीवन त...
छाडी गयौ तिमीले खलबल भो जिन्दगि
कता जाउ र के गरौ अलमल भो जिन्दगि

चट्यांग पर्यो मुटुमा दिलमा लाग्यो चोट अनि
अचानक को भूकम्पले हलचल भो जिन्दगि

औशिको कालो रात ले घेरेको भाग्य मेरो
अध्यारोको अन्धो जस्तै रलमल भो जिन्दगि